Prolog

Udało mi się coś sklecić :) nie no, po prostu mam teraz tyle wątków na głowie, że nie wiem czy sprostam... A, i nie zawiedźcie się, że nie ma tu Robinka, bo on nie jest głównym bohaterem, tylko motorem akcji. W sensie, że wszystko kręci się wokół niego (powiedzmy - niemal wszystko...). Jakby co, pierwsza część jest baardzo ważna, a druga to jedynie moje cudne marzenia...
Jeszcze jedna rzecz, pod tym postem ma być 5 osób komentujących (without me)!
Miłej lektury /Caxi
~~~
Dom miał swój urok. Beżowe ściany, czarny, spadzisty dach, zadbany minimalistyczny ogród i wysoki żywopłot odgradzający posesję od reszty świata. Znajdował się na przedmieściach Jump City w spokojnej dzielnicy. Mimo tych cech stojąca przed drzwiami Zatanna Zataro musiała zapalić przed przekroczeniem progu. Drżącymi rękoma wyjęła elektronika ze skórzanej torebki, po czym zaciągnęła się z lubością. Przejrzała się w kieszonkowym lusterku, przyczesała czarne włosy i posmarowała usta grubą warstwą krwistoczerwonej szminki. Po raz kolejny upewniła się, że biała koszula dobrze leży, westchnęła i dopiero zadzwoniła. Drzwi przed nią otworzyły się niemal natychmiast. Stał w nich wysoki mężczyzna o siwych włosach i przepasce na oku.
- Myślałem, że pójdziesz jeszcze do fryzjerki zanim zdecydujesz się wejść - powiedział lodowato spokojnym głosem.
- I tak byś zaczekał - prychnęła z kokieteryjną niedbałością odgarniając włosy. Nie było już w niej nic z bojaźliwej dziewczynki palącej dla uspokojenia drżących rąk. Pewnym krokiem weszła do środka, przez niewielki, a ciemny korytarz, dostała się do salonu. Pomieszczenie miało brzoskwiniowe ściany, jedna z nich była szklana i wychodziła na ogród. Pokój przecinał korytarz. Na środku stała kanapa i dwa fotele z jasnobrązowej skóry, zwrócone w stronę ogrodu. Pomiędzy nimi znajdował się stolik ze szklanym blatem, na którym leżały dwa kieliszki napełnione ciemnoczerwoną cieczą, Zatanna skocznym krokiem młodego koźlęcia (XD) podeszła do jednego z foteli i zgrabnie na nim usiadła. Mężczyzna podążył za nią. Stanął przed szybą i splótł ręce za plecami. Zatanna wzięła do ręki kieliszek i zaczęła sączyć płyn. Mężczyzna milczał.
- Pewnie zastanawiasz się, po co Cię tu wezwałem - odezwał się po chwili. Skinęła łagodnie głową, aby skłonić go do kontynuacji - Słyszałaś o zaginięciu Bumble Bee oraz Miss Martian, popularnie zwanej Marsjanką?
- Moi znajomi z Ligi dmą na alarm - prychnęła nawijając kosmyk włosów na palec - Ty za tym stoisz?
- Są mi potrzebne. Ale nie tylko one. Żeby Batman poczuł się całkowicie bezradny, żeby wezwał do pomocy Robina, potrzebuję jeszcze jednej ofiary - skierował intensywny wzrok jasnego oka na Zatannę.
- Za ile?
- Mam informacje. Dużo informacji.
Milczeli dłuższą chwilę.
- Po co Batman ma wezwać Robina? Chyba chcesz mieć go tylko dla siebie...
- Nie mieszaj się, dziecinko. Wykonaj tylko swoje zadanie, a wszystko będzie w porządku.
***
Stałem tam, a pode mną rozciągał się tłum w czarnych strojach, stał cały na baczność. Matka znajdowała się za mną, przede mną był dziadek. Wygłaszał przemowę o nowym świecie. Świecie, który Liga stworzy pod moim dowództwem. Rozglądałem się po całej rezydencji, jakby wyszukując śladu grupy zamachowców lub...
Stała tam. Zakapturzona postać w granatowej pelerynie. Stała na końcu jednego z dwuspadzistych dachów. A jej peleryna powiewała na niewyczuwalnym wietrze. Wskoczyłem na barierkę balkonu, przeskoczyłem na dach, a potem na mury. I znów na dach. Doszły mnie głosy z dołu, jakieś krzyki i zamieszanie w tłumie. Nie zwracałem na nie uwagi. Dotarłem do postaci, zahamowałem. Tym razem nie zniknęła ani nie uciekła. Dzieliło mnie parę kroków od ujawnienia tej, która nachodzi mnie w snach. Za mną znalazła się matka, wrzeszcząc i nawołując do siebie. Postać wyciągnęła w moją stronę bladą rękę. Ująłem ją szybko, gwałtownie. Od matki oddzieliła nas półprzezroczysta, lśniąca powierzchnia. A potem poczułem jak spadam, wokoło nastała czerń. Straciłem postać z oczu.
Uderzyłem w ziemię, na trawę, która nie zamortyzowała upadku. Wykrzywiłem się i podniosłem. Pierwsze co zauważyłem, to róże. Otaczały mnie krzaki z kwiatami o delikatnej, białej istocie, pachnące tak mocno, że aż odurzająco. Na niewielkiej polance stałem ja, a na przeciw postać. Była mojego wzrostu. Trzymałem niską gardę, ale właściwie nie wiedziałem czy mam atakować, bronić się, a może czekać? Tylko na co? Zapach róż narkotyzował, zwodził zmysły. Nagle postać powolnym ruchem zdjęła pelerynę, która wolno opadła za nią. Stała przede mną szczupła dziewczyna w długiej, zwiewnej sukience o czarnym kolorze, jakże kontrastującym z jej jasną cerą. Miała smutek w dużych, ametystowych oczach. Pachniała różami i bzem. Niewiele myśląc podszedłem do jednego z krzaków i zerwałem kwiat, raniąc przy tym palce ostrymi kolcami. Podszedłem blisko do dziewczyny, lecz ona nawet nie drgnęła. Jej usta wolno się poruszały, jednak nic nie słyszałem. Pachniała różami i bzem. Teraz dopiero zauważyłem między jej oczami niewielki kamień szlachetny o kolorze czerwonego wina. Miała smutne oczy. Pachniała różami i bzem. Delikatnie włożyłem jej kwiat we włosy. Nagle zabarwił się na czerwono, niczym zanurzony w krwi. A potem zwiędnął, zczerniał i rozsypał się w proch.
- Dla mnie jest już za późno - wyszeptała smutnym tonem - Ale ty możesz jeszcze zmienić swoje przeznaczenie.
Chciałem coś powiedzieć, ale nie mogłem. Chciałem ją pocieszyć. Chciałem, żeby te smutne oczy się uśmiechnęły. Dotknąłem opuszkami palców jej dłoni. A potem odskoczyłem jak oparzony. Palce piekły niby polane kwasem. Upadłem na kolana, zgiąłem się z bólu. Palce piekły.
- Dla mnie jest już za pózno - wyszeptała łagodnie jak małemu dziecku, któremu wszystko trzeba tłumaczyć. A potem wszystko się rozpłynęło.